Niet alles ging mis hoor, beginnend met het feit dat we niet gecrasht zijn! We leven nog en kunnen dus mooi ons verhaal vertellen zodat jij de volgende keer weet hoe je moet omgaan met vlucht die “iets” minder soepel verloopt dan je had verwacht. Dit is een waargebeurd verhaal van de gebeurtenissen tussen 13 en 15 september 2017 en het is op geen enkele manier gedramatiseerd. Dus ga lekker in je stoel zitten zodat wij je door onze reis kunnen begeleiden!

De dag van vertrek wisten we al dat het een moeilijke dag zou worden op Schiphol. Er was een perfecte, heldere blauwe lucht met een lekker zonnetje, maar ook mega zware windstoten die (vooral) het vliegverkeer overhoop haalden. Veel vluchten waren geannuleerd of vertraagd, en onze vertrektijd ging van 14.55 tot 16.15 uur. Uiteindelijk vertrokken we zelfs om 18.20 uur. Maar in feite was de vlucht dus maar twee keer vertraagd .. Dat is niet zo slecht, toch? En we slaagden er zelfs in om in een normaal, redelijk rustig tempo onze overstap in Londen ook te halen (wat overigens alleen maar kwam omdat deze vlucht ook 1,5 uur vertraagd was, maar dat terzijde). Wat we eigenlijk willen zeggen, en om Monty Python maar even te quoten: ‘Always look at the bright sight of life’. Zelfs tijdens frustrerende en stressvolle tijden op een luchthaven!

Er is nog meer wat je altijd kunt doen om positief te blijven, namelijk de vervelende dingen in perspectief zetten. Met andere woorden, zoek gewoon naar de mensen die het erger hebben dan jij! En vertrouw ons, er zijn ALTIJD mensen die het slechter hebben. Ik denk dat wij deze dag op de luchthaven een goed voorbeeld hadden:

Bij aankomst zijn we natuurlijk direct naar de rij van inchecken gegaan, toen we eenmaal bij de balie waren werd ons verteld dat we onze vluchten moesten omzetten, omdat we onze overstap in Londen niet zouden halen. En hiervoor moesten we naar de servicebalie, een andere rij … Vervolgens stuurt de servicebalie ons direct (nja, na de rij) terug naar de check-in … En vice versa. Lang verhaal kort, we hebben dit in totaal 9 keer gedaan, waarbij de tijd in wachtrijen tot een totaal van meer dan 2,5 uur komt! Echter, terwijl we 9 keer in de rij staan, kwamen de mensen van Flybe amper een stap dichterbij het einde van de wachtrij. Sterker nog, ze stonden zelfs al langer dan 4 uur in rij toen wij aankwamen! Ja, deze mensen waren zeker weten slechter af dan ons.

Maar goed, soms ben je gewoon niet in de bui om actief te zoeken naar manieren om positief te blijven. Wanneer dit gebeurd is de beste oplossing: ETEN! Het is namelijk een stuk makkelijker om de moeilijkheden in het leven met een mondvol suiker te confronteren! Natuurlijk hebben we deze ook zo’n momentje gehad. We kwamen rond 9 uur ‘s ochtends in Joburg aan en gingen direct naar de bagageband. Ik weet niet of dit iets persoonlijks is of dat iedereen dit heeft, maar ken je dat gevoel dat jouw bagage niet op de band gaat verschijnen terwijl je maar wacht en wacht? En dan, wat een opluchting, daar is je tas! Voor onze eerste backpack hoefden we niet lang te wachten, Kellie’s rugzak kwam als allereerste de band op! Maar goed, dit verloste ons niet van dat nare voorgevoel. Logischerwijs, als Kellie’s rugzak de eerste was, dan moet die van Lars toch snel volgen? We kwamen ten slotte van dezelfde overstap! Maar de bagageband werd leger.. en leger.. en stopte toen geheel met het uitspuwen van nieuwe koffers. En Lars z’n rugzak kwam nooit aan. En laten wij eens even vertellen wat je dan moet doen, je raad het nooit. Je zoekt naar de dichtstbijzijnde servicebalie en gaat geduldig in de rij staan….. Dus, wij naar de British Airways service desk waar er, gek genoeg, al een brief op ons lag te wachtten. In de brief stond dat er wat “mis was gegaan” tijdens het hele proces. Jeetje, waar zal dat nou gebeurd zijn?!?!?! Oh wacht! We zijn nog een klein detail vergeten te melden tijdens het incheck-verhaal. Nadat we onze boarding passes hadden kregen en onze backpacks gelabeld en wel op de band lagen, kwam er nog een pushbericht op het schermpje van de incheckdame, dit ging over Lars Vermeer zijn tas. “Het is waarschijnlijk gewoon een fout in het systeem”, was haar verklaring en dat van haar collega’s. En met onze positieve houding zullen we dan maar aannemen dat het inderdaad toeval was dat Lars zijn tas niet aankwam. Maar misschien kunnen we de dame toch alsnog adviseren om de volgende keer het systeem te vertrouwen en even te dubbelchecken.

Nou, terug naar Johannesburg; de British Airways dienstmanager verklaarde, overigens met een prachtig Zuid-Afrikaans Engels accent, dat de rugzak de volgende dag in Joburg zou aankomen. Alleen… wij zouden dan al in Gaborone, de hoofdstad van Botswana zijn! Wees gerust, hij kon gelukkig regelen dat onze bagage naar de luchthaven van Gaborone zou worden verzonden en dan zou alles goed zijn! Maar goed, nadat we dit allemaal achter de rug hadden, hebben we toch maar een hele wortelcake en een grote KitKat-bar op het vliegveld van Joburg gekocht; vervolgens hebben we in het motel in Gaborone een (misschien niet zo) vegetarische burger beladen met saus besteld. En om het goed af te maken hebben we de volgende dag op de luchthaven van Gaborone een halve liter ijs met koekkruimels, toffeesaus en chocoladesaus besteld terwijl we aan het wachten waren op onze, ja je raad het al, weer vertraagde vliegtuig met de bagage.

En soms lukt dat allemaal niet, er is nergens lekker eten in de buurt en je bent klaar met die positieve kijk. Ja dan kan het soms een beetje naar worden. Dit is precies wat mij overkwam (Kellie). Vanwege al dat gedoe op Schiphol, het feit dat we van onze vlucht waren gezet en toen toch weer wel etc. Het gevolg was dat er minder en minder zitplekken over waren. Dus onze prachtige zitplekjes waarop we de dag ervoor hadden ingecheckt, je weet wel; naast een raam, ver weg van het toilet en de keuken en met z’n tweeën in 1 rij. Tsja.. deze waren natuurlijk lang en breed verdwenen. Sterker nog, er was letterlijk nog maar één plek over waar we überhaupt naast elkaar konden zitten; een midden rij met vier stoelen en dan de middelste twee stoelen, plus direct voor de keuken. En ik (Kellie) word altijd mega misselijk van de keukengeur in een vliegtuig. En alsof dat niet erg genoeg was, was m’n buurman enorm (zwak uitgedrukt). Ken je die discussies in vliegtuigen over welke armsteun je kunt gebruiken en welke je buurman mag gebruiken? Nou, dat was hier niet eens een optie aangezien zijn arm zo dik was dat hij gewoon over de armleuning hing. Om er nog een stapje bovenop te doen, snurkte hij zoals alleen dikke kerels dat kunnen. Tegen het einde van de vlucht had ik hem minstens 30 keer in z’n nieren gebeukt. Maak je geen zorgen, ik ben geen gevecht begonnen! Hij bleef namelijk gewoon slapen.. en snurken helaas. Overigens denk ik dat de rest van het vliegtuig me erg dankbaar was voor de korte respijts die ik ze aanbood van dat geluid.

De laatste richtlijn over hoe je tijdens een prutvlucht positief kan blijven is zeker de belangrijkste. Omring jezelf met familie en vrienden (bijvoorbeeld via whatsapp) die je tijdens je reis ondersteunen en graag naar je vreugdevolle en minder vreugdevolle ervaringen luisteren, en er mooie opmerkingen tegen aangooien zodat je weer een beetje kan lachen om de hele situatie! Het heeft ons veel geholpen.

Momenteel zijn we in Gaborone, gezond aan het eten, en herenigd met onze rugzak. Met frisse onderbroek over onze bodem blijven we positief om de uitdaging aan te pakken om een ​​auto in Gaborone te kopen die ons door Botswana, Zambia en Namibië kan brengen. Tenslotte, wat kan hierna nog fout gaan!? Stay tuned for more from us!

Dikke knuffel,

Lars & Kellie