Lekker in het zonnetje, een briesje wind door m’n haar en luisterend naar het vele vogelgezang om me heen. Met uitzicht op een half opgedroogde Limpopo-rivier en grazende impala’s op de achtergrond. Vanmorgen werden we wakker door de geluiden van springende en spelende bavianen op het dak van onze tent. Ja het is eindelijk zo ver, we zijn duidelijk in de wildernis van Afrika.

Na de paar weken van semi-stress om het kopen en klaarmaken van 4×4 auto (voor meer details, zie deze blog), hebben we haar eindelijk mee kunnen nemen op de eerste echte tocht. We zijn vroeg vertrokken vanuit Gaborone op de ochtend van de 51ste Onafhankelijkheidsdag van Botswana. Aangezien Onafhankelijkheidsdag een nationale feestdag is, realiseerden we ons dat we niet de beste timing hadden tijdens het bulk inkopen doen de dag ervoor. Vooral de drankwinkel was bomvol en we konden ons kont niet keren zonder tegen iemand aan te stoten! Maar geduld is een schone zaak hier in Afrika, en na nog een aantal wachtrijen waren we helemaal klaar om te gaan. Onze eerste stop, deze prachtige plek van waaruit ik jullie schrijf, is het Koro River Camp in Tuli Block net bij de grens met Zuid-Afrika. Dit is waar Sander Vissia (vriend en mede-auto-eigenaar) werkt en zijn onderzoek doet. En het is geweldig hier! Als je meer wilt weten, ga dan naar deze website: www.the-african-experience.com

Hij stuurde ons de routebeschrijving toen we in het laatste dorp waren met ontvangst, oftewel, net op tijd! Dit is wat we kregen: rijd naar het einde van de asfaltweg, sla dan rechtsaf de grindweg op. Volg dit pad tot een dip in de weg waar je linksaf kan slaan, sla linksaf. Je passeert dan een uitkijkpunt en een klein watertje. Wij waren net zo verrast als jullie toen we ook werkelijk bij dit uitkijkpunt uitkwamen! We zagen echter geen klein watertje, dus we waren niet helemaal zeker dat we op het goede spoor zaten. Hoe dan ook: ‘Hierna ga je rechts bij elk kruispunt wat je tegenkomt, en dan ben je er’. Oké, er was nog een laatste deel bij deze instructies, maar hier vergat Sander een kruispunt te benoemen waar we naar links zouden moeten gaan. Gelukkig was dit kruispunt naast de tenten van het Koro River Camp, dus we dachten toch al dat we er waren. Hier stappen we uit, en zodra we de auto uit zijn, wordt Lars ziek! Twee super aardige jongens van het personeel brachten ons waar we werkelijk moesten zijn, namelijk op Koro Island Camp ongeveer 10 minuten verder. Zodra Lars het bed zag en zijn hoofd het kussen raakte, vielen hij en zijn koorts in slaap.

Dit kamp werd niet voor niets Island Camp genoemd, om hier te komen moet je een hangbrug oversteken. De tenten hebben een terras wat direct aan de rivier ligt (prachtig!), En er is een gebouw met een gemeenschappelijke keuken en een diner ruimte. Nadat ik al ons eten en tassen naar het eiland had gebracht, heb ik in de keuken mijn ‘eenzame’ avondmaal gemaakt. Ik voelde me helemaal niet eenzaam hoor, integendeel, ik had me waarschijnlijk liever een beetje meer eenzaam gevoeld… Laat me dit uitleggen; het wordt hier om 18.00 uur donker en er was op dat moment geen elektriciteit in het kamp. Dus ik had mijn avondmaal in een open gebouw, alleen in het donker, met een zeer luidruchtige wind die al mijn zintuigen verwarde en mogelijke wilde dieren om me heen. Dat laat je fantasie wel overuren draaien! En dat terwijl ik weet dat de kans dat er iets gebeurt bijna nul is in vergelijking met de stad!

De volgende dag hadden we een trage, ontspannende start van de dag. Lekker wakker worden op het terras terwijl we konden genieten van alle dieren om ons heen. Lars voelde zich al een beetje beter en zijn koorts was gezakt. Ik heb even alle spullen die we de dagen ervoor gekocht hadden georganiseerd in de auto gestopt, het was echt een zooitje want we hadden een beetje haast de dagen ervoor! In de middag gingen we naar het River Camp en we hebben we ons vermaakt met onze camera. We eindigden de dag met een klassieke braai (Afrikaanse bbq), samen met Sander, Jurgen en een van de lokale inwoners van het eiland, Janice de genet! Dit zeer schattige, maar sneaky wasbeerachtige diertje verscheen om onze overblijfselen op te eten! Sterker nog, ze graaide het vlees rechtstreeks uit Sander zijn handen.

Die nacht werden we meerdere malen wakker, en elke keer als we onze ogen openden liepen er binnen 2 meter afstand kudu en impala te grazen! Vervolgens zijn we ‘s ochtends vroeg wakker geworden (ze waren er toen nog steeds), omdat we op zoek gingen naar een hyena hol, informatie die nodig was voor het onderzoek van Sander. We parkeerden de auto in de buurt van een Koppie (een kleine heuvel van grote stenen) en gingen lopen. Ik zag twee hyena’s voorbij ons racen in de algemene richting waar wij ook heen gingen. Echter, de twee holen die we vonden hadden een groot aantal botten, maar geen verse sporen; ze waren verlaten. We hebben vervolgens een van de grootste Koppies in de omgeving beklommen in de hoop een hyena te spotten, maar vooral voor het prachtige uitzicht op het gebied. Vanaf hier konden we olifanten, zebra’s en wildebeesten zien, maar geen hyena’s.

‘s Middags bezochten we een van de naburige boerderijen, wat ongeveer 1,5 uur rijden was omdat je op deze wegen slechts 35 km/u kan rijden, dus het was eigenlijk een ‘midden op de dag’ game drive (safari). We hadden gepland om nog een game drive te doen tijdens ‘The Golden Hours’, dat is tussen 5 en 7 uur, maar de auto had andere plannen. Terwijl we terug reden om wat eten te halen, kregen we een platte band! Na enkele pogingen moesten we toch terug naar het kamp lopen, omdat de krik in de safari auto shit was. Maar Sander (held!) slaagde er met de andere krik toch in om de band te wisselen en we konden weer verder. TSSJJJJJZZZKKK …. Nope, toch niet. De auto startte niet! Het was eigenlijk best grappig, we kregen de ‘auto in de bush’ ervaring helemaal in 1 keer. Uitiendelijk hebben we de  gestart door hem op gang te duwen (na meerdere pogingen en veel hard werk), en konden we toch gaan rijden! Echter, tegen die tijd waren die zogenaamde gouden uren wel voorbij. Dus we zijn terug gegaan en hebben een heerlijke Mexicaanse wrap-maaltijd gekookt.

En dat brengt ons bij vandaag! Vanmiddag zullen we proberen om de extra autostoelen uit Sisis te halen (terwijl ik typ, kijk ik naar twee bavianen die met elkaar spelen) en om al het papierwerk van de auto op orde te brengen, waarvoor we onder andere naar de stad moeten met Sander. We zullen onze krik en de compressor proberen om te kijken of het allemaal werkt. En dan misschien, heel misschien kunnen we vandaag nog een ‘Golden Hour’ game drive kunnen doen! Maar ik heb tot nu toe één ding geleerd; het is beter om in Afrika niets te verwachten en in plaats daarvan gewoon te accepteren hoe alles uiteindelijk uitpakt!

UPDATE!

We konden de game drive die we gisteren wilden doen, toch niet doen, maar we hebben het vandaag gedaan! We hadden een gezelschap van Andrew Kruger, een zeer ervaren game driver, en zijn vrouw Amy. Die morgen hadden ze wilde honden met 10 (!) puppies gevonden. Dus we gingen in de avond terug naar dezelfde plek. Nu heb ik nog nooit wilde honden gezien, dus ik was erg enthousiast! En Andrew Kruger heeft een manier om carnivoren te roepen, hij kan het geluid van een wildebeest in nood nadoen (je snapt natuurlijk dat wij dat al sinds dat moment aan het oefenen zijn). Het duurde even, maar plotseling zagen we vier wilde honden op de weg! Er was een heel mooi vrouwtje met veel wit in haar vacht. Het was geweldig! Ze kwamen niet dicht bij totdat het wat donkerder was, maar gelukkig was er een volle maan en hebben we een heel erg goede verrekijker waardoor we ze toch perfect kunnen zien. Dit was een prachtige afsluiting van ons welverdiende ontspanning verblijf bij Koro River Camp. En morgen rijden we door naar de Kalahari-woestijn. Dus blijf op de hoogte!

Vond je het leuk deze blog te lezen? Geef hieronder een commentaar. Of deel het door op 1 van de iconen te klikken.