Lars

Stilte … Niet het geluid van auto’s in de verte, geen gezang van vogels, zelfs geen vleugje wind. Volledige stilte… En het kan echt oorverdovend zijn. We bevinden ons op de top van een bergpas, liggend in onze daktent met alles open. Lekker diep in onze warme slaapzakken gekropen liggen we met grote ogen te kijken naar de hemel. Boven ons was het heelal te zien in volle glorie met de Melkweg die zich uitstrekte van de ene kant van de horizon naar de andere. Wat een nacht, wat een plek!

Drie dagen eerder betraden we de Kaokoveld regio, wat in het noordwesten van Namibië ligt. Het is zogenaamd één van de weinige echt overgebleven wildernissen in zuidelijk Afrika en we zagen ernaar uit om dit te testen! Het gebied staat bekend om zijn ruige terrein en wegen, de prachtige landschappen en de lokale stam genaamd de Himba. Je hebt ze waarschijnlijk op de televisie of in een tijdschrift gezien. De Himba, vooral de vrouwen, houden nog vast aan hun tradities door zich te kleden zoals ze hebben gedaan voor wie weet hoe lang. Met dit constant warme weer is het niet gek om te zien dat de Himba-vrouwen leven in een vrij naakte toestand; hun borsten kunnen vrij genieten van de natuur (geen doek om zwaartekracht tegen te gaan), net als de rest van hun lichaam, behalve (gelukkig) hun privédelen rond het kruis. Om hun eigenschappen te accentueren en zich te beschermen tegen de zon, bedekken ze zichzelf met oker, wat hun huid een prachtige donkerrode kleur geeft.

De niet-officiële hoofdstad van de Himba is Opuwo. De stad in rijdend voelden het alsof we een Star Wars-film binnenstapte. Naast de Himba noemen ook de Herero de Kaokoveld hun thuis. Bijna om te compenseren voor de kleding die de Himba missen, dragen de Herero-vrouwen juist lange jurken in elke denkbare felle kleur (zoals felroze of fluorescerend groen) en ze eindigen hun stijl met een hoed die zelfs onze voormalige koningin Beatrix erg jaloers zou maken. De hoeden hebben twee opvallende kenmerken: ten eerste lijken ze altijd bij de jurk te passen en ten tweede beschermen ze de drager tegen de brandende zon met een zeer interessante top die de vorm heeft van een driehoek. Kun je je dat voorstellen? En stel je nu voor dat al deze mooie mensen naast elkaar leven in een kleine stad in het midden van een woestijnwereld. Dat begint wel op Star Wars te lijken, hé? Heel cool!!

Het grappige is dat wanneer je in Opuwo aankomt, je niet echt de tijd hebt om je aan te passen aan deze culturen. De reden voor ons bezoek aan deze stad was gedeeltelijk om ons voor te bereiden op de aanstaande reis naar de wildernis van Kaokoveld; we moesten de auto van brandstof voorzien en genoeg proviand inslaan om ons minstens vijf dagen te voeden. En het eerste wat we deden was een bezoek aan het tankstation, waar we meteen werden gebombardeerd door Himba-dames. Nu moet je weten dat ik heel loyaal ben aan Kellie en ik denk dat het zeer respectloos is om naar de “Tha-Thas!” Van een vrouw te kijken, maar… als ze vlak voor je staan ​​om je hun goodies aan te bieden (hier bedoel ik natuurlijk de souvenirs ?), dan is het heel moeilijk om niet te kijken. Gelukkig voor mij, was Kellie het hier helemaal mee eens.

Ook al moesten we er even aan wennen en misschien komt het over alsof we de gek met ze steken. Ons gevoel was juist het tegeonvergestelde; het was duidelijk hoe trots deze vrouwen zijn op hun afkomst, en je kunt niets anders doen dan dat enorm respecteren. Het is verbazingwekkend hoeveel royalty ze uitstralen en ik voelde iets wat leek op plaatsvervangende trots voor hen!

De andere reden waarom we in Opuwo waren, is omdat we een organisatie wilden bezoeken die lokale gemeenschappen ondersteunt bij het opzetten van een zogenaamde Conservancy. Deze organisatie heet Integrated Rural Development and Nature Conservation (kortweg, IRDNC). Lees meer over IRDNC en ons bezoek op de projectenpagina (nog niet gepubliceerd).

De volgende ochtend vertrokken we naar Kaokoveld. Nu eindigde ons vorige blog met het fixen van onze schokdempers nadat ze in Etosha NP kapot waren gegaan (lees er hier meer over). En hoewel we nieuwe schokken erop hadden laten zetten, hadden we nog niet echt de kans gehad om ze grondig te testen. Met de reputatie van Kaokoveld, en de kennis dat het een paar weken geleden had geregend en het dus modderig zou kunnen zijn in de rivierbeddingen die we moesten oversteken, waren we toch een beetje zenuwachtig of we het wel zouden halen (zelfs als we de oude schokdempers nog hadden gehad!). Wat niet hielp was dat we een kerel tegenkwamen die vast was komen te zitten in de modder (kostte hem 5 uur om zijn camper eruit te trekken!). En ik had een 4×4-auto gezien, zoals de onze, die terug naar de beschaving werd gesleept toen we Opuwo inreden (heb Kellie dit destijds niet verteld). (Red. oftewel, Kellie: Dit is de eerste keer dat ik erover hoor/lees!). Toch besloten we maar te gaan, want er is maar één manier om erachter te komen of je hebt wat nodig is, nietwaar?

Ons doel was om in ieder geval twee punten op de kaart met de naam Orumpembe en Puros te bezoeken. Dit waren twee van de maar een handvol aantal plaatsen waar mensen woonden in de Kaokoveld. Onze interesse in deze plaatsen was dat ze beide de ‘hoofdsteden’ waren van Orumpembe en Puros Conservancy. We wilden weten of de lokale bevolking baat heeft bij het opzetten van een Conservancy, hoe ze het doen, welke middelen ze gebruiken en of ze die bronnen duurzaam gebruiken. We hebben al een Conservancy bezocht (Mayuni genaamd, lees er hier over) in de Zambezi (voormalig Caprivi) regio, die verrassend goed werkte. Het zou interessant zijn om te zien of het net zo goed werkt in andere gebieden.

De eerste nacht wilden we slapen op een camping ongeveer 15 kilometer ten noorden van Orumpembe. We moesten die dag ongeveer 150 kilometer rijden om het te bereiken. Klinkt niet zo heel veel, toch? Het kostte ons de hele dag om deze camping te bereiken. Het eerste deel van de weg vanuit Opuwo was nog redelijk, relatief gezien. We hebben in het eerste uur a anderhalf uur ongeveer 40 kilometer gereden. Daarna werd de weg smaller, rotsiger en heuvelachtiger (inclusief rivierbeddingen die gelukkig droog waren). Ik kan me niet voorstellen dat we gemiddeld sneller dan 20 kilometer per uur reden. We verveelden ons echter geen seconde, want het landschap was spectaculair (zoals Nieuw-Zeeland spectaculair, maar dan droog)! En langzaamaan, hoe verder we reden, begon het landschap te veranderen; de bomen en struiken verdwenen, het werd steeds droger, de bergen werden hoger en valleien vlakker. Voor ons betekende dit dat, hoe dichter we bij onze camping kwamen, hoe meer we moesten stoppen om van het landschap te genieten en wat foto’s te maken. Dit heeft waarschijnlijk nogal bijgedragen aan het feit dat we bijna een hele dag deden over 150 km .

Met ongeveer 10 kilometer te gaan zagen we iets vreemds in de verte. Het leek op het stofspoor van een auto, maar dan enorm. Op een gegeven moment schreeuwde Kellie: “het is een zandstorm!” Nu is dit natuurlijk heel gaaf, maar volgens onze GPS leek de zandstorm precies te zijn op de locatie van onze camping! We reden toch verder, want we konden altijd ergens in het wild kamperen als dat nodig was. De zandstorm had een oranje kleur in Namibische woestijnstijl en toen we dichterbij kwamen, zagen we dat de sterke westelijke westenwinden het zand opraapten dat op een grote vlakte lag. Gelukkig voor ons merkten we nu dat onze camping net achter de zandstorm lag, aan de andere kant van een heuvel. We moesten er echter wel doorheen om er te komen. Vlak voordat we de storm binnengingen, sloten we alle ramen. Van een afstand zag de storm er veel indrukwekkender uit dan dat hij was, en we passeerden de zandvlakte ongeschonden.

We hadden die avond een heerlijke braai inclusief portobello’s met geitenkaas, zoete aardappelen en geroosterde maïs. Een lokale hond moet ons feestje hebben geroken, want hij legde een bezoekje af op zoek naar de restjes. Hij zag er uitgehongerd uit en Kellie gaf hem wat brood, een blikje zalm en veel water. Ik denk dat ze vrienden voor het leven heeft gemaakt! (Red. Een van de liefste honden die we gezien hebben!).

De volgende ochtend hebben we een gesprek met een jongeman genaamd Exit (supervette nickname!), van de Conservancy (lees hier meer over, nog niet gepubliceerd) en daarna vertrokken we naar de volgende bestemming, Puros. We hebben gemerkt dat je in Kaokoveld altijd twee opties hebt om ergens te komen: door de rivierbedding of ernaast. Deze tracks zijn vaak om de paar kilometer verbonden, wat betekent dat we op elk moment uit de rivierbedding konden komen als de rivierbedding moeilijk berijdbaar werd. Zoals voorheen, voelden we ons vol zelfvertrouwen door de Tracks4Africa app die elke kleine track met enorme nauwkeurigheid liet zien! Dus besloten we om het gewoon maar eens te proberen! We lieten de banden leeglopen en reden de rivier in. Wat een geweldige beslissing! We hebben de hele dag lang gereden door een droge maar groene rivierbedding met aan beide kanten prachtige bergen. We vonden oryx, struisvogels, giraffen en… een ezel ?! Van een afstand leek het erop dat de ezel vreemd liep, maar toen we dichterbij kwamen, zagen we dat de voorpoten vastzaten aan een touw. Wie doet zoiets?! We stopten om het nader te bekijken. Het touw had zijn huid al helemaal open gebrand, en de ezel worstelde duidelijk om zich te verplaatsen. We hebben besloten er iets aan te doen. We probeerden eerst het vertrouwen van de ezel te winnen door het brood te geven, maar daar wilde het niets van weten. Misschien wat water dan? Nee, ook geen interesse. Hij huppelde nog steeds van ons weg. De ezel liet ons geen keus en we hebben hem uiteindelijk in een hoek gedreven. Op een heuvelrug langs de rivierbedding sparren we met de ezel; we probeerden dichterbij te komen, de ezel draaide zich om, om naar ons te schoppen en we moesten terugtrekken. Dit duurde ongeveer 10 minuten totdat de ezel zich uiteindelijk overgaf en stilstond. Ik praatte tegen hem met mijn kalmerende stem om hem kalm te houden (red. yeah right), terwijl Kellie het touw doorknipte. En dat is gelukt! Zonder touw liep de ezel weg alsof er niets was gebeurd.

Niet lang daarna verlieten we de rivierbedding en gingen we een bergpas op. Het plan was om de berg aan de andere kant af te dalen naar de volgende rivierbedding. Toen we de top van de pas bereikten, besloten we echter om daar te stoppen en kamp op te zetten op het hoogste punt; het uitzicht was gewoon te mooi om zomaar door te rijden. De wind echter, was meedogenloos daarboven en voor ongeveer drie uur zaten we gewoon in de windschaduw van de auto. Uiteindelijk beklommen we een berg zodat we uitzicht hadden op de ondergaande zon, en wachtten maar…

Met het vallen van de zon achter de bergen hield ook de wind gestadig op tot het ineens windstil was. In het begin is dat best wel zenuwslopend (vooral in de duisternis), alsof er op elk moment iets naar je toe kan springen. Maar je went snel en het is heel bijzonder! Die nacht zetten we een alarm om 2.30 uur (we waren er zeker van dat de maan dan verdwenen zou zijn) om te kunnen genieten van de hopelijk mooie nachtelijke hemel en toen we wakker werden, waren de sterren schitterend! We hebben die nacht genoten (en verder niet meer zo veel geslapen!).

Om een ​​idee te krijgen van hoe verlaten deze plek is. Het Kaokoveld is ongeveer 45 duizend vierkante kilometer (Nederland is ongeveer 41 duizend vierkante kilometer) en er wonen maar een paar duizend mensen (Opuwo uitgesloten). We kwamen in twee dagen geen enkele andere auto tegen. Ik denk dat het heel bijzonder is dat zulke plaatsen nog steeds bestaan, en we zouden het zo veel mogelijk moeten koesteren. Sommigen van jullie zullen misschien denken dat het gevaarlijk is om in zo’n uitgestorven gebied te reizen; wat als de auto stuk gaat!? Als het noodlot toeslaat en we vast komen te zitten of er gaat iets kapot, dan kunnen we altijd nog een weekje bij de Himba’s verblijven totdat iemand ons red!

Niks dergelijks is natuurlijk gebeurd, want Sisi kon alles aan wat Kaokoveld te bieden had. En met deze toename van ons zelfvertrouwen reden we een paar uur na zonsopgang de andere kant van de berg af, nadat we de banden weer wat harder hadden gemaakt. Toen we de volgende vallei naderden, reden we rond een deel van de berg en zagen ineens de volgende rivierbedding in de verte. Absoluut prachtig! Het leek een stuk van de Sahara met een rivieroaseoase (inclusief palmbomen), maar dan met oranje zand en tussen twee bergen in. De vegetatie was verrassend groen, en we hadden de hele vallei voor onszelf. Nou ja, naast de paar giraffes en oryx natuurlijk!

Net na de lunch kwamen we aan in Puros en hebben we ons kamp opgezet, de auto opgeruimd (het stof verzamelde zich) en een kort gesprek gehad met een man van de Puros Conservancy. We hebben nog even gerelaxed in de hangmat en een lekkere braaimaaltijd gemaakt, en de volgende ochtend trokken we door naar de volgende plek, door alweer een ander soort landschap. De volgende en laatste bestemming in de Kaokoveld was de warmwaterbron Ongongo, een natuurlijke bron die naar beneden stroomt als een waterval. Heerlijk!! Hier hebben we gekampeerd en nog wat ontspannen (Lars door met de camera te spelen). Helaas hadden we in onze tijd in de Kaokoveld alleen een heleboel tracks en stront gevonden, maar niet de befaamde woestijn olifanten. Maar, niet getreurd! Ze hangen ook rond in het volgende gebied waar we naartoe gaan; Damaraland. Je kunt hierover meer lezen in onze volgende blog!

Lars playing around with the camera, making pictures of the weavers above the pool!