Normaal gesproken kunnen we een dag of twee in Afrikaanse steden blijven, waarna we blij zijn dat we weer op weg zijn naar een wilder gebied. Sommige van de Afrikaanse steden zijn gewoon te groot, met overal auto’s en zoveel mensen! Anderen zijn te klein en gewoon saai, zelfs geestdodend (zowel qua activiteiten als uiterlijk). In Swakopmund voelden we ons echter op ons gemak. Het is een eigenzinnige stad, op meer dan één manier, dat niet te groot is, maar voldoende mensen bevat om een ​​bioscoop, restaurants, winkels, etc. te faciliteren. Misschien wel het gekste aan Swakopmund is dat het is bezaaid met “oude” koloniale gebouwen in Duitse stijl; denk aan apres-ski in de woestijn en je hebt een goed idee hoe het er uit ziet. Het dingetje is echter dat het best past; zoals wanneer iets zo lelijk of misplaatst is dat het iets wordt dat je eigenlijk wel kunt waarderen. Dit komt waarschijnlijk omdat het klimaat in Swakopmund meer lijkt op een Duitse zomer dan welk Namibisch seizoen dan ook (maakt niet uit welke, allemaal hetzelfde). Wat het klimaat meer Duits maakt, is een dikke laag mist en “koude” winden die elke dag door de Antarctische oceaanstromingen Swakopmund in geblazen worden. De mist en de wind kunnen slechts een eindje het binnenland in geblazen worden, waar ze de strijd alweer verliezen van de hitte en de droogte. Dus slechts een paar kilometer landinwaarts van Swakopmund was het al flink heet met een blauwe lucht, raar he?!

Op de dag van onze aankomst in Swakop hadden we echt zin om iets te doen wat je alleen in een stad kunt doen. Kun je raden wat? Naar een bioscoop gaan! We parkeerden de auto op een camping aan de rand van de stad en na een warme douche liepen we richting de bioscoop terwijl we uiteraard Pokemon op onze telefoons speelden. We besloten om naar de nieuwe DC-film te gaan, Justice League. We betaalden voor de film en popcorn, toen we werden geconfronteerd met een duizelingwekkend scala aan smaken om op onze popcorn te strooien. Blijkbaar hebben Afrikanen meer nodig dan alleen zoet en zout (in Nederland word je als een rebel beschouwd als je zelfs zoet en zout mixt). Maar hier kun je kiezen voor chutney, zout en azijn, peper en kaas en ui (waarschijnlijk een paar vergeten). En alsof het kiezen van een smaak niet moeilijk genoeg is, moet je ook beslissen hoeveel je op je popcorn doet. Voor ons was het gewoon te veel keuze, dus we hebben de man achter de balie laten beslissen. Grote fout! De hoeveelheid kaas en ui die hij op de popcorn heeft gestrooid was gewoon te veel voor onze smaakpapillen!

Behalve de popcorn hadden we die avond nog niets gegeten en we hunkerden al een tijdje naar vis. Dus zijn we naar een Chinees restaurant gegaan… Niet het beste idee, want het was waarschijnlijk de minst smakelijke vis die ik ooit heb gegeten! In onze verdediging, de Chinees was naast de bioscoop, dus lekker makkelijk. De volgende dag besloten we echter om de Chinese ervaring goed te maken door naar een goed visrestaurant te gaan. We veranderden die dag van accommodatie naar een hele coole backpacker, genaamd Desert Sky Backpackers. De dame bij de receptie raadde ons aan om naar de Tug te gaan. Ik begreep niet echt waarom je je visrestaurant de Tug zou noemen, totdat we daar aankwamen. Blijkbaar is het restaurant gemaakt van een oud sleepschip. We hebben daar zo’n leuke avond gehad! Onze tafel stond naast het stuur van de kapitein, dus het voelde echt alsof we ons binnen een schip bevonden. Bovendien was de service goed, de locatie van het restaurant geweldig (aan het begin van een pier) en het eten was zelf beter. We hebben de seafood extravaganza (de werkelijke naam van het gerecht) genomen, die we hebben gedeeld. Na ongeveer drie maanden groenten en een beetje vlees gegeten te hebben, was dit precies wat we nodig hadden! Er lagen twee soorten vis op, calamares, big ass-garnalen en iets dat John Dory Goujons heette. Geweldig! Om het allemaal af te maken, had Kellie waarschijnlijk het beste dessert ooit; de chocolade fondant (weet je wel, met zo’n kern van gesmolten chocolade). In totaal kostte het eten ons slechts € 50, wat de ervaring alleen maar beter maakte! Terwijl we terugrolden naar de backpackers, kan ik zeggen dat we ons helemaal tevreden voelden.

De 5 nachten daarna verbleven we allemaal in de backpackers, wat voor ons een persoonlijk record moet zijn om gewillig in een accommodatie in een stad te verblijven gedurende een bepaalde periode tijdens het reizen. Applaus wordt gewaardeerd. Deze prestatie werd mogelijk gemaakt door onze volledig gevulde agenda; we hadden veel te doen op de computer, maakten een paar hele goede vrienden bij de backpackers, bezochten twee hoofdkantoren van geweldige projecten, maakten de auto schoon, serviced de auto, deden boodschappen en besloten een smak geld te besteden aan lokale activiteiten. Ik ga je niet vervelen met verhalen over auto/winkelen/laptop dingen, dus laten we gewoon snel doorspoelen naar de eerste activiteit waaraan we hebben deelgenomen: Tommy’s Living Desert Tour.

Het belangrijkste doel van deze tour is om een ​​groter begrip en respect voor de woestijn en zijn bewoners te krijgen door naar de Namib woestijn te gaan in een grote 4×4 uit de jaren 70 (ze rijden op dezelfde paden om de schade aan het milieu te minimaliseren). Tommy, onze gids, bleek een echte komiek te zijn en tegelijkertijd een gepassioneerde prater over de woestijn en al zijn mysteries. Hij leerde ons dat de woestijn een uiterst kwetsbaar ecosysteem is met dieren die ongelofelijk goed aangepast zijn aan de barre omstandigheden. Met zijn spoorzoeker vonden ze side-winding slangen die bewegen met een zijwaartse beweging dat het contact tussen het lichaam en het hete zand beperkt, een gehoornde adder die zichzelf vlak onder het zandoppervlak kan buikdansen, een web-footed gekko die doorschijnend is (konden zelfs enkele van zijn organen zien!) en als een gek kan graven, een Namibische zandspin dat de meest dodelijke spin ter wereld is en een namaqua-kameleon wat gewoon het beste wezen ooit is! Hoe cool is het om deze dieren in hun natuurlijke omgeving te kunnen zien! Het werd nog vetter toen we op de terugweg over enkele grote zandduinen hebben geracet die zich uitstrekten tot aan de oceaan. Hier zijn we weer de snelweg op gegaan om vervolgens terug te rijden naar Swakop. Geweldige ervaring!

De andere activiteit die we deden was kajakken op de oceaan! De belangrijkste attractie hier was een grote pelsrobbenkolonie bij Walvisbaai. Het vette van kajakken met pelsrobben is dat ze je niet als een bedreiging zien als je in of op het water zit (ze hebben kennelijk geen natuurlijke vijanden in het water), in tegenstelling tot het vasteland waar jakhalzen en bruine hyena’s proberen hun pups te doden. Die vrijheid maakt ze echt speels, enthousiast en leergierig waardoor we ze over hebben zien gooien met een dode vis en pelsrobben bijna in onze kajak zijn gesprongen! Zo leuk! Op de route naar de kolonie hebben we ook flamingo’s en jakhalzen gezien. We hadden niet het geluk om dolfijnen of walvissen te zien, maar who cares. Ik zei je toch dat Swakop cool is! Andere activiteiten die je kunt doen zijn parachutespringen, sandboarding op de duinen, racen op quads, rijden op kamelen (ja, kamelen), vis tripjes en waarschijnlijk nog veel meer.

Tussen alle leuke activiteiten door bezochten we ook de hoofdkwartieren van Save the Rhino Trust (die we in Palmwag hebben ontmoet) en Elephant Human Relation Aid (EHRA). Lees over onze ervaringen met hun hier en hier respectievelijk. Het grappige was dat een dag nadat we het hoofdkwartier van EHRA bezocht hebben, een groep vrijwilligers van hen in onze backpackers verbleven. Van die groep hebben we vooral vrienden gemaakt met Josh, ein German, die het geluk had om vrijwilligerswerk te kunnen doen bij verschillende NGO’s (zoals je misschien weet is vrijwilligerswerk niet gratis). Josh kende Tim al (een Nederlander, zoals wij) van eerdere bezoeken aan de backpackers. Tim woont praktisch in de Desert Sky Backpackers terwijl hij zijn masterscriptie (hij heeft geen haast) afmaakt over een Duitse genocide die plaatsvond aan het begin van de 20ste eeuw. Laten we zeggen dat de Duitsers eerst in Namibië hebben geoefend voor de wereld oorlogen. Als een echte historicus was hij echt een genot om naar te luisteren! Op een avond kreeg dezelfde Tim het geweldige idee om de meest chique hotels in Swakop af te gaan voor wat Duitse biertjes. Naast bier was zijn interesse in die gebouwen hun koloniale verleden (één hotel is zelfs door de Duitsers als hoofdkwartier gebruikt tijdens de genocide). Natuurlijk kon iedereen zien dat wij niet in deze chique hotels thuishoorden, dus het was onze strategie om zo geraffineerd mogelijk te handelen. Het was onze overtuiging dat dit de enige manier was om die lekkere Duitse biertjes in handen te krijgen. Voor elk hotel dat we binnengingen, moesten we serieus kijken en rechten we onze ruggen zodat we als undercoveragenten binnen liepen. Het zorgde ervoor dat elk bier smaakte als een overwinning!

Na een paar hotels (we zijn erin geslaagd ze allemaal met succes te infiltreren) belandden we bij het afscheidsdiner van de EHRA-vrijwilligersgroep. Na ongeveer twee weken in het veld met EHRA vertrekken de meesten weer naar huis (behalve Josh). We waren niet echt uitgenodigd voor het diner, maar we hadden ervaring met diep undercover te infiltreren, dus niemand zou het toch opmerken. Gelukkig (kende we de baas al) accepteerde iedereen ons en we hebben een geweldige tijd gehad met alle vrijwilligers (vis en bier waren ook lekker!)! Na het eten gingen we naar een bar/club waarvan ik de naam ben vergeten. Het was een van die plaatsen waar niemand danst, maar de muziek heel luid is (vreemd concept). We hebben veel gebept met ze allen, wat ik de volgende dag betreurde, en wat shotjes heb genomen, waar ik al na een seconde spijt van had, maar over het algemeen was het een goede nacht =). O ja, en we zijn nog naar de KFC geweest waar ik een koude kipburger heb gegeten (kon de kracht niet vinden om erover te klagen, dus ik heb het in stilte opgegeten).

De volgende ochtend waren we een paar vrienden rijker. ‘S Middags kwamen we erachter dat er een festivalletje plaatsvond in de buurt van onze vorige camping. We besloten samen met Tim en Josh een kijkje te nemen, maar we zijn er nooit achter gekomen waar het allemaal om draaide. Iets met fietsen en witte mensen. Het punt dat ik wil maken is dat we op de terugweg naar de backpackers vissers tegenkwamen die hun vis aan het schoonmaken waren voordat ze deze aan winkels door zouden verkopen. Ik herinner me dat er een lampje in mijn hoofd oplichtte. Ik ben, wat leek op de baas, opgestapt (een blanke gast, sorry dit is hoe het vaak gaat daar). Hij bood me minstens een meter lange snoek aan (onthoofd en schoongemaakt) voor 100 Namibische dollar (ongeveer € 6!). I was like “what”? Dat wil ik wel! We kregen zelfs een braai-recept gratis. Trots, liepen we terug naar de backpackers waar we ons voorbereidden op de avondbraai. We marineerden de vis eerst in een citroen en peterselie-mayonaise en begonnen met het bouwen van een vuur. De vis werd gecomplementeerd met twee smakelijke en kleurrijke salades. Dat moment waarop we de vis op de braai legden was magisch en het proeven was nog beter!